ხამს მამაცი მამაცური, სჯობს, რაზომცა ნელად ტირსა.

ავთანდილცა სულთქვნა მწარედ, დაბნედილსა შემოსჭვრიტნა;

ასმათ ვანი გაამრავლნა, ცრემლმან მისმან ქვანი ხვრიტნა;

მერმე სულად მოაქცია, ცეცხლნი წყლითა დაუშრიტნა;

თქვა: „ცოცხალ ვარ? საწუთრომან აწცა ჩემნი სისხლნი ხვრიტნა“.

                              * * *

მე ვარ ბარნი პატარების მეგობარი

 მარცვლეულის ქვეყნიდან მოსული

ის სავსეა გემრიელი რძით და საოცარი შოკოლადით

სიმართლე გითხრათ მეც მიყვარს ბარნი

                            * * *

„თუღა გახსოვს, რა უნდოდა, ისრე ავად რად გაგხადე?

მართლად უთქვამს მეცნიერთა: „წყენააო ჭირთა ბადე“;

ესეგვარსა ნუოდეს იქმ, საქმე ხოლო გაიცადე,

აწ მითხარ, თუ რას იტყოდი, თქვი და სიტყვა გააკვლადე“.

                                  * * * 

კაცო, ძალსა ნუ იქადი, ნუცა მოჰკვეხ ვითა მთვრალი!

არას გარგებს ძლიერება, თუ არ შეგწევს ღმრთისა ძალი!

დიდთა ხეთა მოერევის, მცირე დასწვავს ნაპერწკალი,

ღმერთი გფარავს, სწორად გაჰკვეთს, შეშა ვის ჰკრა, თუნდა ხრმალი.

                                    * * * 

ეხვეოდეს ერთმანერთსა, აკოცეს და ცრემლი ღვარნეს;

ამას ჰგვანდეს, ოდეს ერთგან მუშთარ, ზუალ შეიყარნეს;

მზე რა ვარდსა შემოადგეს, დაშვენდეს და შუქნი არნეს,

აქანამდის ჭირ-ნახულთა ამას იქით გაიხარნეს.

მათ ერთმანერთსა აკოცეს, დგანან ყელ-გარდაჭდობილნი.

კვლა შეეწებნეს ხშირ-ხშირად ვარდნი ბაგეთათ პობილნი.

აწ ესენიცა გავიდეს, შეკრბეს სამნივე ძმობილნი,

მას მზესა მისცეს სალამი, წადგეს მართ ვითა ხმობილნი.

                            * * *

ტარიელ და ცოლმან მისმან ქალსა მდაბლად უსალამეს,

მოეგებნეს, აკოცეს და საუბარი დააამეს,

იგი სახლი გაანათლეს, არ ნათელი შეაღამეს,

ბროლ-ბალახში გააღაწვეს და გიშერი აწამწამეს.

                                  * * *

ავთანდილ შეჯდა, წავიდა, ტარიას გაესალამა;

იგი ორნივე გაყრისა დაწვნა ცეცხლისა ალამა;

სრულად ინდონი მისტირან, ცრემლმან მინდორი დალამა;

ავთანდილ იტყვის: „მომკლაო სოფლისა მე სამსალამა“.